God bless America

Vandaag is het Thanksgiving. Dat betekent Thanksgiving Break.

Ik ben van maandag tot donderdag met vriendinnen en vrienden op Long Island geweest die allemaal daar wonen. Het is wonderlijk hoe je vanuit New York in 20 minuten een gebied in rijdt met heel veel groen en ruimte.

Ik was in het deel van Long Island dat me erg deed denken aan Amsterdam Zuid. Een hoop zwarte Range Rovers, Italiaanse broodjeszaken en nep lippen&borsten. Zoals jullie begrijpen voelde ik me als een vis in het water…

Nu zit ik in de trein naar Baltimore (NY Penn-Baltimore Penn is 2 uur en 17 minuten) om bij mijn beste vriendin van school (Sara Manley) en haar familie Thanksgiving the vieren.

Ik had al snel door dat Thanksgiving voor de meesten vooral een verplichting is. Eerst lunch met kalkoen met moeders familie kant, dan avond eten met kalkoen met vaders familie.

Ik heb het Amerikaanse gezins leven nu een paar keer van binnenuit meegemaakt. In de herfstvakantie was ik ook bij Sara in Baltimore. En ik kan alleen maar zeggen: Het is anders. Mensen zijn zo op zichzelf. Een voorbeeld dat voor mij tekenend is: Een theepot kennen ze niet. Het idee dat je samen kopjes thee drinkt uit een gemeenschappelijke pot is totaal vreemd voor ze. Als je thee wil dan warm je je eigen kopje met water op in de magnetron.

Avond eten is wel eens samen, maar lunch en ontbijt nooit. Daarbij weten mijn vrienden en vriendinnen echt niet hoe je een ei bakt of je eigen koffie maakt. Al ligt er een doos vol eieren in de ijskast alsnog stappen ze rustig de auto in om 20 minuten verderop een bagel met gebakken ei te halen. 20 minuten in de auto voor een gebakken ei.. het begint normaal voor me te worden.

De gastvrijheid van alle ouders,zusje en broertjes is bewonderingswaardig. “Dinah you know that you are always welcome, even if Sara is not here.”

De hartelijkheid en het enthousiasme van de mensen is voor de nuchtere hollander/arrogante amsterdammer wel eens overweldigend. In het begin dacht ik ook echt dat mensen me voor de gek hielden. Maar het is niet nep, het is een vorm van beleefdheid die net zo gewoon voor hen als het voor ons is iemand in de ogen te kijken als je een hand geeft. Toen ik zes dagen thuis was voor de begrafenis van grootvader had ik wel 10 berichtjes van vriendinnen met daarin dergelijke teksten: “I love you and miss you, please come back.” Ik kende ze toen 7 weken…  Het klinkt overdreven maar het was toch wel heel fijn terugkomen!

Zondag rijden we weer terug naar Sunny Salem. (We hebben echt elke dag zon.) 

Nog 4 weken en dan kerstvakantie!