God bless America

Vandaag is het Thanksgiving. Dat betekent Thanksgiving Break.

Ik ben van maandag tot donderdag met vriendinnen en vrienden op Long Island geweest die allemaal daar wonen. Het is wonderlijk hoe je vanuit New York in 20 minuten een gebied in rijdt met heel veel groen en ruimte.

Ik was in het deel van Long Island dat me erg deed denken aan Amsterdam Zuid. Een hoop zwarte Range Rovers, Italiaanse broodjeszaken en nep lippen&borsten. Zoals jullie begrijpen voelde ik me als een vis in het water…

Nu zit ik in de trein naar Baltimore (NY Penn-Baltimore Penn is 2 uur en 17 minuten) om bij mijn beste vriendin van school (Sara Manley) en haar familie Thanksgiving the vieren.

Ik had al snel door dat Thanksgiving voor de meesten vooral een verplichting is. Eerst lunch met kalkoen met moeders familie kant, dan avond eten met kalkoen met vaders familie.

Ik heb het Amerikaanse gezins leven nu een paar keer van binnenuit meegemaakt. In de herfstvakantie was ik ook bij Sara in Baltimore. En ik kan alleen maar zeggen: Het is anders. Mensen zijn zo op zichzelf. Een voorbeeld dat voor mij tekenend is: Een theepot kennen ze niet. Het idee dat je samen kopjes thee drinkt uit een gemeenschappelijke pot is totaal vreemd voor ze. Als je thee wil dan warm je je eigen kopje met water op in de magnetron.

Avond eten is wel eens samen, maar lunch en ontbijt nooit. Daarbij weten mijn vrienden en vriendinnen echt niet hoe je een ei bakt of je eigen koffie maakt. Al ligt er een doos vol eieren in de ijskast alsnog stappen ze rustig de auto in om 20 minuten verderop een bagel met gebakken ei te halen. 20 minuten in de auto voor een gebakken ei.. het begint normaal voor me te worden.

De gastvrijheid van alle ouders,zusje en broertjes is bewonderingswaardig. “Dinah you know that you are always welcome, even if Sara is not here.”

De hartelijkheid en het enthousiasme van de mensen is voor de nuchtere hollander/arrogante amsterdammer wel eens overweldigend. In het begin dacht ik ook echt dat mensen me voor de gek hielden. Maar het is niet nep, het is een vorm van beleefdheid die net zo gewoon voor hen als het voor ons is iemand in de ogen te kijken als je een hand geeft. Toen ik zes dagen thuis was voor de begrafenis van grootvader had ik wel 10 berichtjes van vriendinnen met daarin dergelijke teksten: “I love you and miss you, please come back.” Ik kende ze toen 7 weken…  Het klinkt overdreven maar het was toch wel heel fijn terugkomen!

Zondag rijden we weer terug naar Sunny Salem. (We hebben echt elke dag zon.) 

Nog 4 weken en dan kerstvakantie!

ETA PHI / GREEK LIFE

Drie weken geleden ben ik na een aantal "selectie rondes" gevraagd voor Eta Phi.
Eta Phi is een Sorority (zusterschap).
Sororities en Fraternities, samen "Greek Life", zijn een heel belangrijk orgaan van het college leven in Amerika. Sororities en Fraternities zijn vergelijkbaar met disputen, met het grote verschil dat het landelijk is. Mijn college heeft acht Sororities en acht Fraternities. Sommige andere colleges in Amerika hebben ook die acht Sororities en Fraternities. Als je dus lid bent van de Roanoke College Delta Gamma Sorority, dan heb je op school in elke jaarlaag ongeveer 20 "zussen", maar landelijk behoor je tot een groep van misschien wel 40.000 jonge vrouwen. Voor mijn college is het belangrijk om sommige Sororities te hebben. Bijvoorbeeld Phi Mu en Delta Gamma zijn oude en prominente Sororities. Het is voor mijn school belangrijk om te kunnen zeggen dat ze Phi Mu hebben om nieuwe studenten te lokken.
 De Sororities en Fraternities hebben rondom de campus hun eigen huizen, waar je in je laatste jaar of soms al eerder mag wonen. Het belangrijkste doel van "Greek Life" is natuurlijk om bij een sociale groep te horen.
Er is een vrij grote rivaliteit onder de Sororities. Het is elk jaar een gevecht om de "leukste" nieuwe meisjes te krijgen. Eenmaal lid van een Sorority wordt er ook niet echt van je geacht heel warm contact te hebben met meisjes uit andere Sororities. Het is ook zo dat als je moeder Phi Mu lid is geweest, dan moet jij dat eigenlijk vanzelfsprekend ook worden.

Ik ben lid van Eta Phi. Mijn sorority is anders dan alle andere omdat we "underground" zijn.
Eta Phi is zes jaar geleden ontstaan vanuit Phi Mu. Een groep van acht meisjes die Phi Mu lid waren hebben ruzie gekregen en hun eigen "sisterhood"opgericht. Je kan je de rivaliteit tussen Eta Phi en Phi Mu wel voorstellen..
We zijn geen officiele sorority, omdat we landelijk de enige zijn. Wel zijn we vorig jaar gevraagd door de school om officieel te worden, maar dat aanbod hebben ze afgeslagen omdat "underground" en "geheim" zijn juist onze kracht is. Ik heb 10 "zussen" in mijn eigen jaar, 12 in het jaar boven me, 6 in het  jaar daar boven en 5 in het vierde jaar.

Als ik in Amerika zou wonen en vier jaar naar college zou gaan dan had ik waarschijnlijk wel voor een officiele gekozen (dat zeg ik natuurlijk niet tegen ze) maar omdat de officiele pas aan het eind van het jaar nieuwe meisjes aannemen en Eta Phi al in het begin was de keuze snel gemaakt!

Op een van de huis feestjes, incl de typische plastic bekers van de benzine pomp.

Maand 1

Morgen ben ik hier precies een maand. Het heeft me heel erg verbaasd hoe snel ik me hier thuis ben gaan voelen. De eerste week stonden de tranen me af en toe in de ogen bij het idee hier nog 8 maanden te zijn, de tweede week dacht ik nou dit zal wel eens mee kunnen vallen, en nu kan ik me al bijna niet meer anders voorstellen dan hier te zijn.

De eerste twee weken waren moeilijk omdat ik voor het eerst in een hele lange tijd ergens echt alleen was. Contact maken is niet zo moeilijk, maar wanneer is iemand echt een vriend of een vriendin?
Inmiddels heb ik een leuke en steeds meer vertrouwde groep mensen om me heen en voel ik me niet meer eenzaam zelfs niet als ik alleen op mijn kamer ben.

Mijn dagen vullen zich met lessen, heel veel lezen voor die lessen, en (Ja Max!) bijna elke dag de gym.
Maar vooral vullen mijn dagen zich met heel veel gezelligheid en heel veel feestjes. Ik had nooit verwacht dat er zo veel feestjes georganiseerd zouden worden. Er is echt elke avond wel iets, vaak met een thema. Die feestjes worden vaak georganiseerd door de fraternity en sorority huizen (vergelijkbaar met corps disputen). Die huizen zijn rond het campus terrein. Wat ik al helemaal nooit had verwacht is dat er in een land waar je op je 21ste pas voor de wet alcohol mag drinken zo ontzettend veel gezopen zou worden. Het is onvoorstelbaar! Iedereen heeft een fake id om bij de dichtstbijzijnde benzinepomp drank in te slaan. Ik kan met zekerheid zeggen dat ze hier meer drinken dan leeftijdsgenoten in Amsterdam!
En dan denken ze allemaal dat ik (omdat ik uit Amsterdam kom) een drugsverslaafde alcoholist ben..
Iedereen vindt me ongelofelijk "lucky" dat ik in Amsterdam geboren ben.
Veel mensen noemen me niet Dinah maar Amsterdam.

Mijn lessen zijn ontzettend leuk en leerzaam, om de inhoud maar ook om de professoren zelf.
Ik volg nu drie courses, Modern Middle East, American national history en Socrates,Jesus and the Buddha. Het grootste verschil met studeren in Nederland is waarschijnlijk de grootte van de klassen en de daar bij horende persoonlijke aandacht van de professor. Mijn grootste klas heeft 23 studenten. Al mijn courses zijn gebaseerd op lezen, papers schrijven en discussieren. Voor mijn participation in class discussions krijg ik ook echt een cijfer.
Wat me heel erg opvalt is dat je in Amerika de beste mag zijn in de klas. Als iemand op elke vraag het antwoord geeft, veel vragen stelt en opmerkingen maakt dan wordt dat hier geaccepteerd. In Nederland vindt men je dan een uitslover of een nerd.
Hier geven studenten elkaar complimenten na de les en bedanken ze elkaar voor hun inbreng in de les.

Gister hebben we met een grote groep een hike gemaakt. De meeste mensen hier beschouwen tien minuten lopen al als een hike waarvoor je exercise kleding aan moet trekken, maar dit was een echte hike. Dit deel van Virginia is erg mooi, veel groene bossen en heuvels/bergen. We zijn door een bos naar boven gelopen naar een waterval.
Aankomend weekend ga ik met de alle internationale studenten naar Washington DC. De school organiseert dat voor ons en we betalen weinig. Alles is echt perfect georganiseerd.

Tot zover. Over twee weken laat ik weer wat van me horen!

Ps. Het weerbericht voor de komende week in Roanoke VA ziet er ongeveer zo uit: Tuesday: 30 graden C, Wednesday: 31 graden C, Thursday: 31 graden C, Friday: 30 graden C, Saturday: 32 graden C, Sunday: 28 graden C... Met een heerlijk windje! Wat een herfst!

Crawford Hall room 118

Mijn kamer. Aan de andere kant is het precies hetzelfde, tussen mijn bed en het andere bed zit zo'n anderhalve meter. Ik heb veel geluk gehad met mijn roommate, ze slaapt en woont namelijk niet op de kamer omdat haar beste vriendin een appartement vlakbij heeft. Ik heb dus eigenlijk een single room!

Week 1

Op het vliegveld van de wereldstad Roanoke werd ik opgehaald door een senior (4e jaars) die vorig jaar aan de VU heeft gestudeerd, wat erg attent was want zo hadden we meteen iets om over te praten.

De eerste avond was vreselijk, het was net zoals in alle slechte Amerikaanse highschool films, ik met mijn dienblad vol eten in de diner hall en niemand om naast te zitten. Ik denk dat ik me nog nooit zo alleen heb gevoeld. Wat meteen bleek is dat het eten heel erg goed is, niet het Amerikaanse eten waar ik zo bang voor was. Roanoke College staat zelfs in de top tien van de beste keukens op colleges. 

De campus is heel erg mooi. Het terrein ligt tussen het stadje Salem en de bergen in. Mooie klassieke gebouwen met veel groen, krekels en eekhoorns. De meeste gebouwen zijn van binnen wel wat oud geworden maar van buiten heel verzorgd. 

Van donderdag tot maandag heb ik orientatie dagen gehad. Eerst drie dagen alleen met de internationals en daarna drie dagen met alle freshmans (500 eerstejaars). Iedereen is erg aardig en toegankelijk. Daarbij hangen de Amerikanen aan je lippen als ze een accent horen en als ik dan ook nog een zeg dat ik uit Amsterdam kom vallen ze zowat flauw. Iedereen kent Amsterdam en iedereen vindt het "the best city ever" is. De meerderheid heeft geen idee dat Amsterdam een stad is en geen land, en ik ben nog niemand tegengekomen die het op de kaart kan aanwijzen. Maar de naam Amsterdam doet wonderen! 

Het college en de mensen zijn anders dan ik verwacht had. In Salem en Roanoke rijden heel wat auto's rond met stickers van Sarah Palins movement maar op het college is iedereen heel liberaal. Daarbij is er geen American football maar soccer, en zijn er (tot mijn grote vreugde natuurlijk) geen zwaarlijvigen in sweatshirts maar jongens in overhemd en meisjes op hakken. 

Vandaag heb ik mijn eerste lesdag gehad. Professoren die alles tot in de puntjes op papier uitgewerkt hebben, enthousiast zijn en klassen hebben van maximaal 20 studenten.  

Daarna aangemoedigd bij de girls field hockey game in de gloeiende hitte, het is hier 35 graden. Het is erg lastig kleden aangezien ze hier verslaafd zijn aan airconditioning.. Buiten wil je het liefst in je bikini rondlopen maar binnen heb je een lange broek en trui nodig. Echt onbegrijpelijk! 

Tot zover mijn eerste week en eerste indrukken hier! 

Vertrek

Vertrek vanaf Schiphol op 24 augustus 2010